భావం

తలవని తలపుగ మెదిలిన మొదలుగ
తరలుతు తరుముతు కదిలిన పద ఝరి
పరుగుల వరదలు వలపుల మధువుల,
తగవుల, వగపుల, మురిసిన నగవుల,
తడిసిన కన్నుల, తెలియని తపనల
తడబడు అడుగుల తిరిగిన దారుల
పరి పరి మలుపుల ఎగసిన నురగల
నిండిన బుడగలు భారమునోపక
పగిలిన తొలుతనె వెలువడు వాయువు
వెడలిన తీరుగ భావము విడివడె, భాషకు బలిపడి!

తగదని తెలిసిన తరుణపు తదుపరి
అటు ఇటు వెదికిన మనసుకు తోచెను
గాలికి రెప రెపలాడిన దీపపు,
కనురెప్పలు చేసిన టప టప చప్పుడు.
హోరు గాలిలో దాగు నిశబ్దం,
నీడల నలుపుల వెనుకన వెలుగు,
తొలగిన పద బంధముల సాక్షిగా !

కలత నిద్ర

గుర్తు తెలియని దృశ్యాలేవో కొట్టుకుంటున్న అలికిడికి
ఉన్నట్టుండి రెప్పల తలుపులు తెరుచుకున్నాయి.

ఆపకుండా సుళ్ళు తిరిగిన చెవిలోని శబ్దాలన్నీ
తెరుచుకున్న కళ్ళలోంచి జారుకున్నాయి.

లేని పోని ఊహల్లో రేయంతా ఊయలూగిన మనసు
శరీరపు పంజరంలో తిరిగి బందీ అయింది.

తను అలసిపోయి సోలిన వేళ మనసు చేసిన అల్లరికి
రోజంతా ఒళ్ళు ఇప్పుడు పగ తీర్చుకుంటోంది.

రెంటి బాధా తెలిసీ, నేనెవరో తెలియక
సంధి కోసం మౌనంగా ఎదురు చూస్తున్నాను

ఆకాశం

చీకటి చీరన
చుక్కల తళుకులు
నీల మేఘపు
మేలి ముసుగులు
జాబిలి వెలుగుల
చిరు చిరు నగవులు
సంధ్య వేళల
సిగ్గుల ఎరుపులు
నుదుటిన రవి
సింధూరపు కళలు
వెలుపల మబ్బుల
దూది పింజలు
వెనుకన
నీలి గంభీరాలు
ఉరుముల మెరుపుల
మూతి విరుపులు
స్వాతి చినుకులై
కురిసిన ప్రేమలు
మురిసిన వేళల
ఆ హరివిల్లులు,

ఏమని చెప్పను నింగి సొగసులు !

మధనం

గుక్క పట్టి ఏడుస్తూ నువ్వు 

లోకంలోకి అడుగెట్టావు కానీ 

ఒక్కొక్కరికీ ఎన్ని నవ్వులు పంచావో 

నీకు తెలియలేదప్పుడు ! 

ప్రతి తప్పటడుగూ నీది 

గతులెరుగని ఒక జలపాతం 

ప్రతి ముద్దు పలుకూ, అది, 

జతికందని ఓ నవరాగం. 

ఊహ తెలియనంత కాలం 

నీ చుట్టే తిరిగిన లోకం 

జరిగిందా నేడు దూరం ? 

అంతేలే జగన్నాటకం ! 

ఇంతింతై పెరిగిన ఙానం 

మలిచిన నీ ఈ పయనంలో 

అడుగడుగున అంటిన మలినం 

హరించింది నీ సంతోషం. 

అనుమానం, స్వాతిశయం, 

ఉద్రేకం, స్వార్ధపరత్వం, 

నీ ఉనికను వృక్షపు మొదలు 

అల్లుకు పెరిగిన పిచ్చి తీగలు ! 

పొరబడకోయ్ రేయని పగలు 

తరచి చూడు మదిలో పొరలు 

తొలగినపుడు తళుకుల తెరలు 

తెల్లనైన మనసే మిగులు 

ఇది బ్రతుకు సంద్రపు నిత్య మధనం - 

తప్పదోయ్ కించిత్ గరళం ! 

ప్రతి అమాస కాదోయ్ గ్రహణం, 

సాగిపోనీయ్ జీవిత గమనం.

ఎందుకు ?

మనిషి మనుగడను అడివి దారిన
మధ్య నిలిచిన ప్రతి చెట్టూ
మిగిలిపోయిన ప్రశ్నై మదిలో
మెదులుతూ ఉంది

బలముంటేనే బ్రతకగలిగిన
నాటి నీతే నమ్ముకుంటే
బట్ట కట్టిన మనిషికింకా
బుద్ధి లేదే ఎందుకు ?

పుడమి కోసం పడతి కోసం
పారిన రక్తపుటేరుల
పరుగుల గమ్యం
ఇంకా తెలియలేదు ఎందుకు ?

మనిషి మీద మనిషి జులుం
బానిసత్వమంటు అరిచి
పోరాడి బావుకుంది మళ్ళీ
డబ్బుకు దాస్యమే అయితే
ఆ చేసిన పోరాటమెందుకు ?
గెలుచుకున్న స్వేచ్ఛెందుకు ?

కళ్ళ ముందే కూలుతున్న
సాటి బ్రతుకుని నిలుపలేని,
కాలుతున్న కడుపు నింప
పట్టెడన్నం పెట్టలేని
కులం కోసం మతం కోసం
కొత్తలోకపు మైకం కోసం సాగే
నిత్య మారణహోమమెందుకు ?

జనం వెతలు తీర్చలేని
ప్రభంజనం ఎందుకు ?
ప్రజల గోడు పట్టని
పిడివాదం ఎందుకు ?
నిజం తీరు మార్చలేని
ఇజం మాత్రం ఎందుకు ?

ఒక తార గెలుపు

తెరిపార చూశానోసారి, తళుకుమన్న తారల్ని,
తప్పదనుకున్నాను, తెర వెనుక ఉన్నవాణ్ణి కాస్తా
తెగించి బైటకొచ్చాను

ఓ చిన్న వెలుగు వెనుకెన్నెన్ని మంటలో
ఊహించగలిగినా ఒప్పుకోని మనసు
నా వెలుగు కూడా నన్ను వెతుక్కోమంది

తప్పొప్పుల నడుమ తలుపుల్ని తర్కంతో బద్దలుకొట్టి
తుఫాను గాలిలా నేను దూసుకెళ్ళాను, తారనయ్యాను.
అంతెత్తు నుండి మరుగుజ్జు ప్రపంచాన్ని చూసి నవ్వుకున్నాను.

పాతబడిన కొద్దీ విచ్చుకున్న నవ్వు వాడిపోయింది,
చుట్టూ చూశాను, మంటలే కనిపించాయి, దిక్కు తోచలేదు !

అందరిలానే ఉన్నా, ఉన్నచోటే ఒంటరిగా
ఆశగా చూస్తున్నాను నేల వైపు,
అక్కడ్నించే కాలు మోపుదామని !

కుదరదని తెలిసీ మొగ్గలేయించే మనసు,
అదే జరగని నాడు తనే చెబుతుంది,
ఆ రోజు నిజంగా మళ్ళీ నవ్వుతూ,
ఆనందంగా రాలిపోతాను, కనుమరుగౌతాను !

తేడా ఎముంది, తీరు మారిందే తప్ప ?

పొట్ట నింపుకోడానికి తనని తరిమిన ఒక ఆరాటం,
పగబట్టిన ప్రకృతితో దిన దినమూ పోరాటం,
ఆపలేక ఓపలేక ఊగిసలాడిన మనిషికి,
బ్రతకగలగడమే నాడు గెలుపంటే అర్ధం.

ఆశల ఎండమావులకై ఆపక పరిగెడుతున్న వాటం,
తనే పొగబెట్టిన ప్రకృతితో ప్రతి నిత్యం పోరాటం,
తగదనో తప్పదనో తేల్చుకోలేని మనిషికి,
గెలవగలగడమే నేడు బ్రతుకుకి పరమార్ధం.

తేడా ఎముంది, తీరు మారిందే తప్ప ?

జీవిత గమనం

నిన్నటి నించి నేటి వరకు తెరిపి లేని ఈ పరుగులో
ఎన్ని గడిచిన గుర్తులో - తప్పులో, ఒప్పులో !

అభిప్రాయాల రాతి గోడలు అహమే ఎత్తుగా నిలిచిననాడు,
ఆలొచనల హోరుగాలికి మనసున రేగిన తాటాకు చప్పుడు !

గారడీ మాటల చాటున మాటున నలగక తప్పని నిజపు ఛాయలు
కొద్దో గొప్పో కలిగిన జాలికి హద్దులు పెట్టిన స్వార్ధపు జాడలు.

అస్థిత్వపు అనందం ఉనికి వెతికిన దొరకని మనోవనంలో
అడగకనే పూచిన కాగితం పువ్వులు - ఆ పై పై చిరునవ్వులు!

ఐతే మాత్రం -

పలకరించిన ప్రతి ముఖంలో తొంగి చూసిన ఆ 'స్వ'భావం,
అక్కడక్కడా అమాయకత్వం, ఆశే ఎరుగని చిలిపిదనం,
అలసిపోయి అడిగినవాడికి గ్రుక్కెడు నీళ్ళు ఇచ్చే మంచితనం,
మారిన కాలపు నడకేమవనీ, ఇంకా ఇవన్నీ మిగిలున్న వైనం,
జీవిత గమనం సాగించేందుకు నింపెను నాలో కొత్త ఉత్సాహం !

కవిత్వం - కలవరం

గాలి తెమ్మెర తాకినపుడు ఊగిన ఒక పూల చెట్టులా
ఆగి ఆగి నే రాస్తూ ఉన్నా, తెలుసనుకున్న నా భాషలో.

కడలి కాంచిన వేళలో, కనులు కలిసిన హేలలో,
తప్పని తెలిసీ తప్పని తగువులో,
రెండేళ్ళ బుడతడి అమాయకపు నవ్వులో,
రేపు మీద బెంగ లేని చిన్ననాటి ఆటలో,
ఆ ఒంటరి ముసలి గొంతులో వణికిన ఆ మాటలో,
హోరుమన్న గాలిలో, భారమౌతున్న బ్రతుకుల ఘోషలో,
కదిలించని విషయమేది, కరడుగట్టిన కవినైనా, నన్నైనా !

తిరిగి చూస్తే తెలుసుకున్నా తిరుగులేని ఒక నిజాన్ని,
గాలికైనా చెట్టుకైనా ఉన్న స్వేఛ్చ మనకి లేదని,
గాలికూగే చెట్టుని కొమ్మలెపుడూ ఆపబోవని,
భావాలు మనసును ఎంత కదిలించనీ,
పదాల సంకెళ్ళను మాత్రం తెంచలేవనీ, తుంచలేవనీ !

Poetry is an orphan of silence. The words never quite equal the experience behind them. - Charles Simic.

ప్రజాస్వామ్యం

మన మాటలు దాటును కోటలు.. మరి గొంగళి వేసిన చోటునె
సర్కారులు మార్చేయగలం.. రోడ్ల గుంటలు పూడ్చలేము
పుట్టుకతో లౌకికవాదులం, ఆ పేరుతో కులమే ఉంటే !

రౌడీలు, సినిమా వాళ్ళు, దళారులు, ఘన వ్యాపారులు
పొషిస్తాం ఎవ్వరినైనా, మన తిండికి లేపోతేనేం ?
మా ఆట మా ఇష్టమంటూ సృష్టిస్తాం బొమ్మలు కొన్ని
అలసత్వం పెరిగే కొద్ది..ఆడుతాము అవి ఆడిస్తే !

అన్నదాత ఉరిపాలైనా, పల్లెలు పల్లెలు మాయం ఐనా
తిండి గింజలు, ఇంటి అద్దెలు, స్కూలు ఫీజులు, మందు బిళ్ళలు
నిరుటికి రెండింతలైనా, మూడింతలైనా

కులమంటూ, ప్రాంతం అంటూ, మతమంటూ, దైవం ఆంటూ
ఏ మంటలు ఎందుకు మండినా, ఎవరెట్లా విషం కక్కినా -

తాపీగా పేపర్ చూస్తాం, వీలుంటే డిస్కస్ చేస్తాం,
మన దాకా రాకపొతే ఓపికగా విశ్లేషిస్తాం
పొరపాటున ఒస్తే మాత్రం, ఎరిగుందాం ఏకాకులమని !

గర్వంగా చాటుకున్న ఈ ప్రజాస్వామ్య ప్రయాణంలో
ఒకరికైనా లక్షలకైనా..అసలంటూ జరిగిన అన్యాయంలో
బాధ్యత మన ప్రతి ఒక్కరిదీ...

ఇప్పటికైనా తెలుసుకుందాం..ప్రజస్వామ్యం అంటే...
ఐదేళ్ళకి ఒక సారి ముద్దర వేసి మిన్నకుండడం కాదు,
ఇది ఒక నిరంతర ఉద్యమం , నిత్య పోరాటం అని !