గాలి తెమ్మెర తాకినపుడు ఊగిన ఒక పూల చెట్టులా
ఆగి ఆగి నే రాస్తూ ఉన్నా, తెలుసనుకున్న నా భాషలో.
కడలి కాంచిన వేళలో, కనులు కలిసిన హేలలో,
తప్పని తెలిసీ తప్పని తగువులో,
రెండేళ్ళ బుడతడి అమాయకపు నవ్వులో,
రేపు మీద బెంగ లేని చిన్ననాటి ఆటలో,
ఆ ఒంటరి ముసలి గొంతులో వణికిన ఆ మాటలో,
హోరుమన్న గాలిలో, భారమౌతున్న బ్రతుకుల ఘోషలో,
కదిలించని విషయమేది, కరడుగట్టిన కవినైనా, నన్నైనా !
తిరిగి చూస్తే తెలుసుకున్నా తిరుగులేని ఒక నిజాన్ని,
గాలికైనా చెట్టుకైనా ఉన్న స్వేఛ్చ మనకి లేదని,
గాలికూగే చెట్టుని కొమ్మలెపుడూ ఆపబోవని,
భావాలు మనసును ఎంత కదిలించనీ,
పదాల సంకెళ్ళను మాత్రం తెంచలేవనీ, తుంచలేవనీ !
Poetry is an orphan of silence. The words never quite equal the experience behind them. - Charles Simic.
7/21/09
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
fine
Thank you :)
Hey hero..by the way I never knew that the telugu name of this blog is "Swagatham". Chala manchee peru choose chesavu babai! Way to go. And by the way the poetry is really good. Yeh Dil Maangey More!!
Thanks dude.. I'm still learning to write without depending on so many words.
Post a Comment