అంతర్ముఖం

నిశబ్ద జలపాతపు
ఎడతెగని హోరు
నన్నా వైపుగా ఈడ్చుకెళ్ళింది,
ఎందుకైతేనేం !

కొన్ని లిప్తల
అస్తమయంలో
అంతులేని ప్రశాంతత
అనుభవించేలోపే
తటాలుమని ఓ తలపు

వేయి ముక్కలై
అక్కడక్కడే తచ్చాడి
తిరిగి మౌనంలోకి
జారిపోజూస్తాను

ఆలసిపోతూ
ఓ అనుభవాన్నై
ఆగిపోయినపుడు అక్షరాన్నై,
కరిగిపోయే కాలపు
కొవ్వొత్తి అడుగున
మైనపు చుక్కనై
మిగులుతాను !

స్వేచ్ఛా గీతం

చేతి గొడుగులా పట్టి ఉంచిన దాన్ని
సడలించి చూస్తాను ఎటు లాక్కు పోతుందో
ఎగిరేటి గువ్వల జత బాటసారినై
తరలిపోవచ్చేమో, నచ్చిన తీరానికి

నిశ్చల సరోవరమైనా
నీడలు కదులుతాయి
నీడ చీల్చుకు చూడు
నిజం కనబడుతుంది
నిజం తెలిసిన నాడు తేడా ఏముంది ?
సరస్సైనా,
సాగరమైనా !

దిగంతాల స్వేచ్ఛ , కొన్ని నిట్టూర్పులు
అనంతమైన వెలుగు, కొన్ని అవమానాలు
స్వాతి చినుకులు, కొన్ని కన్నీటి చుక్కలు
ఇంద్రధనసులు, మరి కొన్ని భంగపాట్లు
భరించేదేముంది, అంతకన్నా ?

వేటూరి

"పదములు తామే పెదవులు కాగా... గుండియలే అందియలై మ్రోగ" అన్నా
"దివి, భువి, కల, నిజం స్పృశించిన మహోదయం" అన్నా
'రాలిపోయె పువ్వా నీకు రాగాలెందుకే" అన్నా ఆయినకే చెల్లింది.

వేటూరి గురించి సిరివెన్నెల ఇదివరలో చెప్పిన సంగతులు - అయిన్ని మరో సారి గుర్తు చేసుకుంటూ..........

తలొంచుకుందాం

తలొంచుకుందాం
తెలివి లేని వాళ్ళమని
తెలుగు నేలపై కలియుగాన
యదు కులం మనమని

దురాశే తన శ్వాసై
పర ధర్మం
పడగలు సారించిన
వేళ
మునుపటి ప్రతి గాయం
మేనిపై మాసిపోక ముందే
రక్తపు రుచి మరిగిన
రాబందులు
ప్రజలు రెచ్చగ
పెట్టిన చిచ్చుల
మరొక్క గాయం
చుట్టూ మూగిన
ఈగలను, పురుగులను చూసి... తలొంచుకుందాం.

మృగరాజు నాటి
ఆ అడవి నీతే
మేలనిపించే రీతిన
గొర్రెల మందల పీడించే
ఈ నక్కల ఎత్తులు జిత్తులు చూస్తూ
చేవ ఉండీ చలనం చూపని
మన నిబ్బరానికి అబ్బురపడక... తలొంచుకుందాం.

తలొంచుకుందాం
తెగువ లేని వాళ్ళమని
ప్రజాస్వామ్య వస్త్రాపహరణాన
ప్రతి నాయకుడూ దుశ్శాసనుడైతే`
ధర్మం తప్పిన
ధర్మజులం మనమని
చోద్యం చూసిన
సర్వ సభికులం మనమని !

నోస్టాల్జియా

కనిపించే ప్రతి అందాన్నీ
బంధించబోయిన
చూపుల తాళ్ళని తెంపుకుంటూ
బండి తరలిపోతోంది
నా ఆనందం ఇంధనంగా
స్మృతుల ధూమం, సాక్షిగా !

ఉన్నపాటున అగితే ఎంత బావుణ్ణో
మొదటినించీ వస్తే, అంతకన్నా !
ఎందుకో మరి - పయనమాగదు,
ఆశ చావదు !

అక్కడే ఆగడం సృష్టి ధర్మం కాదో
మళ్ళీ మొదలంటే అర్ధమే ఉండదో
పయనం ఎందుకో, గమ్యం ఏమిటో
అన్న తలపుల ఆటుపోట్లకి
మదిలో ఎగసే అలలని,
రెప్పలు వాల్చేసి ఇలా
కప్పేయజూస్తాను.

అవ్యక్తం

ఆకుల భేషజాలని రాల్చేసి
తేలికపడి చెట్టు నిలుచుంది.
తగని తలపులన్నీ తలకెత్తుకుని,
బరువెక్కి నేను చూస్తున్నాను.

గమ్యపు రుచి మరిగిన కాట్ల కుక్కల్లా
కార్లు పరిగెడుతున్నాయి.
జీవితమే ఒక మజిలీ అని ఎందుకన్నారో
అన్న ప్రశ్న మెదిలింది.

పక్షుల గుంపొకటి పైకెగసి
నింగికొక హంగునద్దింది.
ఉన్నదున్నట్టు చూడలేని నేను,
ఆ రూపు పోల్చుకోజూసాను !

ఆకాశ విన్యాసం అంతలో ఆపేసి,
తానే వలగా మారిన
ఆ గుంపుకి ఓ చెట్టు చిక్కింది.

మనుషులపై మాయల వల విసిరిన
జాలరి కోసం తరచి చూశాను !

చలిగాలి తాకిడికి స్పర్శ కోల్పోయాను
వెలుపలి హోరుకి మది సద్దు మణిగింది
ఎక్కడినించో ఒక అవ్యక్త మకరందం
నేరుగా నా గుండెలోకి ఇంకింది,
తన ఉనికిని తెలిపింది,
నా ముఖాన ఒక మందహాసమై నిలిచింది !

శరత్ రాగాలు

నిన్న, నేడు, రేఫు ఆగని పరుగులో
అపుడపుడూ దొరికే ఆనందపు జాడకై
ఆరుబయిటకి నేను చూపు సారించాను.

అలవాటుగా తనపాటున మేలుకున్న సూరీడు
ఆకసపు వాకిట్లో ఎర్రటి ముగ్గేసి
పొగమంచు చుట్టాన్ని పలకరించాడు.

పనిపాట ఎరుగని పిల్లగాలులన్నీ
చెట్టు చుట్టూ చేరి చెంగు
చెంగున చిందులేసాయి.

పిల్లగాలుల అల్లరికి పులకించిన చెట్టు
రాలిపోయే ఆకులకు రంగులద్ది మరీ
తోడిచ్చి పంపింది.

బ్రతుకు బండిలో తరలిపోతున్న నన్ను చూసి,
ప్రకృతి పాప ఒక నవ్వు నవ్వింది,
మళ్ళీ మజిలీవరకూ నిలిచిపోయే
చిన్న మాయ చేసి !